ΤΗ ΚΗ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Μωσέως τού Αιθίοπος.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος πλ. δ'

Οι μάρτυρές σου Κύριε

Μωσής ο πολυθρύλητος, κόσμου τερπνότητα, λιπών εμφρόνως, πόνοις ασκήσεως συντονωτάτοις, πάθη υπέταξε σαρκός, καί καταβαλών τόν πολυμήχανον, νίκης τούς στεφάνους εκομίσατο, Αυτού ταίς ικεσίαις Κύριε, δίδου τό μέγα έλεος.

Εγκράτειαν ασύγκριτον, στάσιν παννύχιον, άγρυπνον όμμα, νούν φανταζόμενον τό θείον κάλλος, έσχες μακάριε Μωσή, όθεν ιαμάτων χάριν είληφας, πάθη θεραπεύειν χαλεπώτατα, Διό σε δυσωπούμεν, Αίτησαι πάσι Πάτερ τό μέγα έλεος.

Δαιμόνων πανουργεύματα, καί τά τοξεύματα, καί τάς ενέδρας, θεία σκεπόμενος Μωσή παλάμη, Πάτερ διήλθες αβλαβώς, καί τή απαθεία σεμνυνόμενος, πάσι τοίς Οσίοις συνηρίθμησαι, πρεσβεύων δωρηθήναι, πίστει τοίς σέ τιμώσι τό μέγα έλεος.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Οι λογισμοί ακάθαρτοι, τά χείλη δόλια, τά έργα δέ μου, εισί παμμίαρα, καί τί ποιήσω; πώς υπαντήσω τώ Κριτή; Δέσποινα Παρθένε καθικέτευσον, τόν Υιόν καί πλάστην σου καί Κύριον, όπως εν μετανοία δέξηταί μου τό πνεύμα, ως μόνος εύσπλαγχνος.

Η Σταυροθεοτοκίον

Η δάμαλις η άσπιλος, τόν μόσχον βλέπουσα, επί τού ξύλου, προσαναρτώμενον εθελουσίως, οδυρομένη γοερώς, Οίμοι! ανεβόα, ποθεινότατον τέκνον, τί δήμος ανταπέδωκεν, αχάριστος Εβραίων, θέλων με ατεκνώσαι, εκ σού παμφίλτατε;

Απολυτίκιον  Ήχος α'

Τής ερήμου πολίτης, καί έν σώματι Άγγελος, καί θαυματουργός ανεδείχθης θεοφόρε Μωσή πατήρ ημών, νηστεία αγρυπνία, προσευχή, ουράνια χαρίσματα λαβών, θεραπεύεις τούς νοσούντας, καί τάς ψυχάς τών πίστει προστρεχόντων σοι, Δόξα τώ δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τώ σέ στεφανώσαντι, δόξα τώ ενεργούντι διά σού πάσιν ιάματα.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν, οι Κανόνες τής Οκτωήχου, καί τού Αγίου ο παρών.

Ποίημα Θεοφάνους.

Ωδή α'  Ήχος πλ. δ'

Άσωμεν τώ Κυρίω

Δήγματι αμαρτίας, μεμελανωμένην τήν καρδίαν μου, καταλεύκανον Πάτερ, μετανοίας τοίς όμβροις πρεσβείαις σου.

Φόβω τώ τού Δεσπότου, σάρκα καθηλώσας άπαν νόημα, εμπαθές εκ καρδίας, θεοφόρε παμμάκαρ εξήλειψας.

Αύλαξι διανοίας, κρύψας τά τού λόγου Πάτερ σπέρματα, εγεώργησας σίτον, θησαυροίς ακενώτοις τηρούμενον.

Θεοτοκίον

Όλον μέ διασώζει, Λόγος ο υπέρθεος χρηστότητι, βουληθείς εκ γαστρός σου, σαρκωθήναι αγνή Μητροπάρθενε.

Ωδή γ'

Σύ εί τό στερέωμα

Πνεύματι κινούμενος, πνευματικαίς σοφέ πράξεσιν, εγκαρτερών, τά τής πονηρίας, καθυπέταξας πνεύματα.

Σθένει δυναμούμενος, θεαρχικώ Μωσή Όσιε, τόν ισχυρόν, άσαρκος καθάπερ, εταπείνωσας δράκοντα.

Όμβροις τών δακρύων σου, πυρκαϊάν παθών έσβεσας, καί ποταμός, ώφθης χαρισμάτων, πεπλησμένος τού Πνεύματος.

Θεοτοκίον

Έχων σε βοήθειαν, τών δυσμενών ορμάς Άχραντε, ου δειλιώ, έχων σε προστάτιν, τάς αυτών τρέπω φάλαγγας.

Ο Ειρμός

«Σύ εί τό στερέωμα, τών προστρεχόντων σοι Κύριε, σύ εί τό φώς, τών εσκοτισμένων, καί υμνεί σε τό πνεύμά μου».

Κάθισμα  Ήχος γ'

Θείας πίστεως

Φέγγος άδυτον εισδεδεγμένος, απημαύρωσας τών νοουμένων, Αιθιόπων θεοφόρε τά πρόσωπα, καί τάς αυτών κακουργίας διέλυσας, ταίς πρός τό θείον απαύστοις σου νεύσεσι Πάτερ Όσιε, Χριστόν τόν Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν τό μέγα έλεος.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Θείας φύσεως ουκ εχωρίσθη, σάρξ γενόμενος, εν τή γαστρί σου, αλλά Θεός ενανθρωπήσας μεμένηκεν, ο μετά τόκον Παρθένον Μητέρα σε, ως πρό τού τόκου φυλάξας πανάμωμον, μόνος Κύριος, Αυτόν εκτενώς ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν τό μέγα έλεος.

Η Σταυροθεοτοκίον

Η αμίαντος αμνάς τού Λόγου, η ακήρατος Παρθενομήτωρ εν τώ Σταυρώ θεασαμένη κρεμάμενον, τόν εξ αυτής ανωδίνως βλαστήσαντα, μητροπρεπώς θρηνωδούσα εκραύγαζεν, Οίμοι τέκνον μου! πώς πάσχεις θέλων ρύσασθαι, παθών τής ατιμίας τόν άνθρωπον.

Ωδή δ'

Εισακήκοα Κύριε

Τόν φιλόσαρκον δαίμονα, ταίς αδιαλείπτοις Πάτερ δεήσεσι, καί πόνων επιδόσεσιν, εκ ψυχής των παμμάκαρ απεδίωξας.

Μεταθείς τήν διάνοιαν, πρός τά υπέρ νούν τε καί λόγον Όσιε, τής ασκήσεως τόν καύσωνα, ώσπερ θείαν δρόσον καθυπέφερες.

Θεωρίαις καί πράξεσιν, εκλελαμπρυσμένη Πάτερ πανόλβιε, η καρδία σου τού Πνεύματος, καθαρόν εδείχθη ενδιαίτημα.

Θεοτοκίον

Παρθενίας κειμήλιον, καί τής αχωρήτου φύσεως σκήνωμα, τήν ψυχήν μου φωταγώγησον, τήν εσκοτισμένην Θεονύμφευτε.

Ωδή ε'

Ορθρίζοντες βοώμέν σοι

Τώ άνθρακι πυρούμενος, μάκαρ τής απαθείας, ύλην ευκατάπρηστον, τήν τών παθών απετέφρωσας.

Αστήρ τής εγκρατείας, υψώμασι διαπρέπων, ώφθης τάς ψυχάς ημών, καταφωτίζων αοίδιμε.

Τεθρίππω αρετών επιβέβηκας, καί πρός νύσσαν, έφθασας ουράνιον, Πάτερ Μωσή αξιάγαστε.

Θεοτοκίον

Παρθένον μετά τόκον υμνούμέν σε, Θεοτόκε, σύ γάρ τόν Θεόν Λόγον, σαρκί τώ κόσμω εκύησας.

Ωδη ς'

Ιλάσθητί μοι Σωτήρ

Νυκτί με αμαρτιών, καί ηδονών αμαυρότητι, κυκλούμενον ταίς έν σοί, τού Πνεύματος λάμψεσιν, όλον φωταγώγησον, όλον πρός λιμένα, σωτηρίας Πάτερ ίθυνον.

Ως μέλισσα φιλεργός, τώ σίμβλω τής διανοίας σου, τά άνθη τών αρετών, αθροίσας ανέβλυσας, γλυκασμόν αθάνατον, τήν πικρίαν Πάτερ, τών δαιμόνων απελαύνοντα.

Ερήμοις εγκαρτερών, τήν άνω πόλιν κεκλήρωσαι, τήν σάρκα δουλαγωγών, νηστείαις θαυμάσιε, τρυφήν πρός αδάπανον, καί πρός Παραδείσου, τάς σκηνώσεις εξεδήμησας.

Θεοτοκίον

Αγίασμα νοητόν, καί άψαυστον ιλαστήριον, λυχνίαν χρυσοειδή, καί τράπεζαν έμψυχον, τόν άρτον βαστάσασαν, τής ζωής Παρθένε, οι πιστοί σε ονομάζομεν.

Ο Ειρμός

«Ιλάσθητί μοι Σωτήρ, πολλαί γάρ αι ανομίαι μου, καί εκ βυθού τών κακών, ανάγαγε δέομαι, πρός σέ γάρ εβόησα, καί επάκουσόν μου, ο Θεός τής σωτηρίας μου».

Κοντάκιον  Ήχος δ'

Επεφάνης σήμερον

Αιθιόπων πρόσωπα, απορραπίσας, νοητών ανέλαμψας, καθάπερ ήλιος φαιδρός, φωταγωγών τάς ψυχάς ημών, τών σέ τιμώντων, Μωσή παμμακάριστε.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή ΚΗ' τού αυτού μηνός, μνήμη τού Οσίου Πατρός ημών Μωσέως τού Αιθίοπος.

Στίχοι

·          Φήσεις τό ρητόν καί θανών, Μωσή μέλα.

·          «Άνθρωπος όψιν, καί Θεός τήν καρδίαν».

·          Θάψαν εν εικάδι Μωσήν ογδόη Αιθιοπήα.

Τή αυτή ημέρα, μνήμη τού Αγίου μάρτυρος Ακακίου τού Νέου.

Στίχοι

·          Τράχηλον Ακάκιος εκτμηθείς ξίφει,

·          Ψυχής τό λευκόν μηνύων, βλύζει γάλα.

Τή αυτή ημέρα, μνήμη τών Αγίων μαρτύρων Διομήδους καί Λαυρεντίου.

Στίχοι

·          Διττοίς αθληταίς προσδεθείσι πλατάνω,

·          Ταθέντα τόξα, πλατάνων κενοί ψόφοι.

Τή αυτή ημέρα, ο δίκαιος Εζεκίας ο Βασιλεύς εν ειρήνη τελειούται.

Στίχοι

·          Εί δακρύσας ήν Εζεκίας, ως πάλαι,

·          Ζωής άν άλλην εύρε προσθήκην πάλιν.

Τή αυτή ήμέρα, μνήμη τής Αγίας Άννης, τής θυγατρός Φανουήλ.

Στίχοι

·          Ού γής απήρεν η Φανουήλ θυγάτηρ,

·          Εως εφ' αυτής είδε τόν Θεόν βρέφος.

Οι άγιοι τριάκοντα τρείς μάρτυρες, οι εξ Ηρακλείας, πυρί τελειούνται.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ'

Παίδες Εβραίων

Λύμης παθών κεκαθαρμένος, τάς τού Πνεύματος αστράπτων λαμπηδόνας, πρός τό φώς αληθώς, τό άϋλον μετέβης, ένθα χοροί μακάριε, ασκητών εις τούς αιώνας.

Πάσαν εξέφυγες κακίαν, ωκειώσω δέ καλών τήν μετουσίαν, καί τερπνώ εφετώ, αϋλω συνε κράθης, αναβοών μακάριε, ο Θεός ευλογητός εί.

Πόνοις ασκήσεως αμέτροις, τήν επίπονον εξήρανας απάτην, θεοφόρε διό, τήν άπονον εφεύρες, τών αγαθών απόλαυσιν, ευλογών σου τόν Δεσπότην.

Θεοτοκίον

Ίδε ήν έφησε Παρθένον, εν τώ Πνεύματι ο μέγας Ησαϊας, εν γαστρί τόν Θεόν, συνέλαβε καί τίκτει, ώ μελωδούμεν, Κύριε, ο Θεός ευλογητός εί.

Ωδή η'

Επταπλασίως κάμινον

Ταίς προσευχαίς νευρούμενος, ταπεινώσει υψούμενος, τή δικαιοσύνη, τήν ψυχήν λαμπόμενος, αγάπη κοσμούμενος, πρός αρετών ακρώρειαν, πρός περιφανές Πάτερ ανέδραμες ύψος, κραυγάζων, τόν Δεσπότην, Ιερείς ευλογείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Ο μελανός μέν τώ σώματι, τήν ψυχήν φαιδροτέραν δέ, τών ηλιακών μαρμαρυγών κτησάμενος, δαιμόνων ημαύρωσεν, εζοφωμένα πρόσωπα, τάς δέ τών πιστών, καταλαμπρύνει καρδίας, αυτού τή εκμιμήσει, τών θερμώς μελωδούντων, Λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Τή ταπεινώσει πάντοθεν, πεφραγμένος διέφυγες, Πάτερ Αιθιόπων, νοητών τοξεύματα, αλείπτης δέ γέγονας, τών μοναστών πρός πάλην εχθρών, έργοις τε καί λόγοις, σύν αυτοίς ανακράζων, Οι παίδες ευλογείτε, ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, Χριστόν εις τούς αιώνας.

Θεοτοκίον

Υπερφυώς συνέλαβες, υπέρ λόγον εκύησας, τόν Δημιουργόν τής ανθρωπίνης φύσεως, γενόμενον άνθρωπον, τόν τού Πατρός αχώριστον, Δέσποινα αγνή, ώ μελωδεί πάσα κτίσις, Οι παίδες ευλογείτε, Ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας.

Ο Ειρμός

«Επταπλασίως κάμινον, τών Χαλδαίων ο τύραννος, τοίς θεοσεβέσιν εμμανώς εξέκαυσε, δυνάμει δέ κρείττονι, περισωθέντας τούτους ιδών, τώ Δημιουργώ, καί Λυτρωτή ανεβόα, Οι παίδες ευλογείτε, ιερείς ανυμνείτε, λαός υπερυψούτε, εις πάντας τούς αιώνας».

Ωδή θ'

Έφριξε πάσα ακοή

Εν έργοις όντως τήν ζωήν, αγαθοίς διατελέσας απέλαβες, τών αγαθών τήν πηγήν, καί τού σού πόθου πέρας κατέλαβες, εορταζόντων δέ εν ώ, η φωνή μετ' αινέσεως, χαίρων εσκήνωσας, αξιάγαστε Μωσή Πάτερ Όσιε.

Στάζουσι Πάτερ γλυκασμόν, ωφελείας οι τών πόνων ιδρώτές σου, καί τήν πικρίαν ημών τών παθημάτων αποδιώκουσιν, αναβλυστάνουσιν ημίν ιάσεις τά λείψανα, καί σηπεδόνας κακών, καί ψυχών τόν μολυσμόν εκκαθαίρουσιν.

Στεφάνοις έστεψε Χριστός, αμαράντοις σου τήν κάραν θεσπέσιε, νενικηκότος στερρώς, τάς παρατάξεις τού κοσμοκράτορος, καί τών Οσίων τοίς χοροίς, οσίως ηρίθμησε, μεθ' ών ικέτευε, λυτρωθήναι πειρασμών τούς τιμώντάς σε.

Θεοτοκίον

Έπαυσας μόνη γυναικών, τήν αράν τών προπατόρων Θεόνυμφε, τόν απερίγραπτον, σαρκί τεκούσα περιγραφόμενον, εκαινοτόμησας θεσμούς, φύσεως αμόλυντε, τά διεστώτα τό πρίν, παραδόξω μεσιτεία σου ήνωσας.

Ο Ειρμός

«Έφριξε πάσα ακοή, τήν απόρρητον Θεού συγκατάβασιν, όπως ο Ύψιστος, εκων κατήλθε μέχρι καί σώματος, παρθενικής από γαστρός, γενόμενος άνθρωπος, διό τήν άχραντον, Θεοτόκον οι πιστοί μεγαλύνομεν».

Εξαποστειλάριον

Τοίς μαθηταίς συνέλθωμεν

Τών νοητών διέκοψας, κεφαλάς Αιθιόπων, Πάτερ Μωσή μακάριε τή μαχαίρα τών θείων, σού προσευχών θεοφόρε, νίκης όθεν βραβεία, παρά Χριστού απείληφας, ώ καί νύν σύν Αγγέλοις, παρεστηκώς, απαθείας λάμπων φωτοχυσία σούς υμνητάς καί πρόσφυγας, λάμπρυνον σαίς πρεσβείαις.

Θεοτοκίον

Ζήσας αισχρώς απώλεσα, τής ψυχής τό ωραίον, καί ωμοιώθην κτήνεσιν, ανοήτοις ο τάλας, ά ουκ εξόν ποιείν πράττων, Δέσποινα Θεοτόκε, λαμπρύνασά με κάθαρον τού φωτός σου ταίς θείαις, μαρμαρυγαίς, καί υσσώπω Κόρη τής μετανοίας, καί δείξόνμε τόν δούλόν σου, σκεύος εύχρηστον θείον.

Καί τά λοιπά, ως σύνηθες, καί Απόλυσις